Wykonywanie pomiarów mechanicznej instalacji wentylacyjnej nie jest pracą zarówno łatwą jak i szybką. Aby przeprowadzić poprawnie pomiary wentylacji, trzeba posiadać nie tylko wiedzę inżynieryjną w zakresie projektowania i budowy instalacji wentylacyjnej oraz narzędzia w postaci mierników, ale także odpowiednie doświadczenie i wiedzę jak ta aparatura pomiarowa działa. W tym przypadku niezwykle istotne jest dokładność i cierpliwość, ponieważ od efektów wykonanej pracy może zależeć zarówno sam komfort, jak i zdrowie, i bezpieczeństwo użytkowników takiej instalacji.
 

Pierwszą i podstawową oceną tego, czy instalacja działa poprawnie, jest pomiar prędkości przepływającego powietrza w kanale wentylacyjnym w metrach na sekundę (m/s) oraz pomiar wydatku w metrach sześciennych na godzinę (m³/h) i określenie czy wartości te są zgodne z założeniami projektowymi. Samo zmierzenie prędkości przepływu powietrza nie sprawia kłopotu, w większości przypadków wystarczy odpowiednio przystawić sondę do kratki (anemostatu) i odczytać uśredniony wynik na mierniku. Natomiast prawidłowe wykonanie pomiaru wydatku, to znaczy objętości przepływającego powietrza w jednostce czasu, jest znacznie bardziej skomplikowane i stanowi kluczowy aspekt do oceny efektywności i poprawnego działania wentylacji mechanicznej.

Problematyczność tego pomiaru polega na tym, że przy wydatku bardzo istotny jest rozkład prędkości przepływu powietrza na całej powierzchni kanału lub anemostatu, przez który powietrze to przepływa lub z którego nawiewa.

W tym poradniku omówimy najczęściej wykorzystywaną aparaturę pomiarową do mierzenia prędkości przepływu i wydatku powietrza oraz to, w jaki sposób wykonywać za jej pomocą rzetelny pomiar na przykładzie rozwiązań francuskiej firmy Sauermann (KIMO Instruments), lidera w dziedzinie aparatury kontrolno-pomiarowej dla branży HVACR.

Pragniemy ponadto zwrócić również uwagę na fakt, że wykonywanie pomiaru wydatku w kanałach instalacji wentylacyjnej oraz pomiar wydatku na anemostatach wykonuje się w odmienny sposób.

Jak i czym wykonywać pomiar prędkości przepływu i wydatku powietrza?

Mając na co dzień styczność z profesjonalną aparaturą i specjalistami z branży wentylacyjnej możemy określić najpowszechniejsze metody pomiarów w kanałach wentylacyjnych:

• Pomiar różnicy ciśnień za pomocą rurki Pitota i mikromanometru różnicowego
• Pomiar za pomocą anemometru z sondą termiczną (cieplno-oporową)
• Pomiar dzięki zamontowanemu na stałe modułowi pomiarowemu przepływu powietrza, np. moduł Kimo Debimo (znany również pod pojęciem “lanca pomiarowa”)
• Pomiar wykonywany dzięki kryzom pomiarowym czy zwężkom Venturiego

W dalszej części artykułu omówione zostaną wyłącznie metody pomiaru przyrządami przenośnymi.

Pomiar wydatku przy pomocy rurki Pitota (Prandtla) i mikromanometru

Jedną z najczęściej wykorzystywanych i spotykanych metod pomiaru wydatku powietrza jest pomiar przy pomocy rurki Pitota, która została podłączona do mikromanometru. Poniżej przedstawiamy poglądowy schemat wykonywania pomiaru wydatku rurką Pitota:

Rurkę Pitota należy wprowadzić w kanał wentylacyjny prostopadle do przepływu. Rurka przeprowadza pomiar różnicy ciśnienia. Całkowitego (czyli ciśnienia, które oddziałuje na czoło rurki), oraz ciśnienia statycznego (czyli ciśnienia, które oddziałuje na jednostkę powierzchni). Następnie wynik zmierzonej różnicy ciśnień może być przeliczony na prędkość przepływu powietrza wykorzystując wzór na prędkość przepływu, wyprowadzony z uproszczonego równania Bernoulliego lub z jednego ze zmienionych wzorów, które bazują na tym równaniu.

W chwili posiadania wyliczonej wartości prędkości przepływu, można skorzystać z następnego wzoru pozwalającego na obliczenie wartości wydatku powietrza dla wskazanej powierzchni kanału wentylacyjnego.

KL - współczynnik K rurki Pitota
Pd = Pt - Ps
P - ciśnienie, d: dynamiczne, t: całkowite, s: statyczne
S - pole powierzchni kanału (m²)

*Wzór teoretyczny dla masy powietrza 1,2 kg

Należy zwrócić uwagę, że końcowy wynik zakłada, że wartość przepływu powietrza jest dokładnie taka sama w każdym punkcie kanału (tzw. przepływ laminarny), co niestety w realnych warunkach prawie nigdy się nie zdarza. Z tego powodu pomiar ten trzeba wykonywać w kilku punktach i obliczać wartość przepływu dla każdego z nich, na końcu uśredniając wynik przepływu ze wszystkich mierzonych punktów. Opisem metody pomiaru w wielu punktach dla kanałów okrągłych i prostokątnych zajmiemy się w dalszej części tego artykułu.

Obecnie większość dostępnych mikromanometrów na rynku (np. KIMO MP 120 / MP 210 czy wielofunkcyjny, modułowy miernik AMI 310) jest wyposażona w funkcję obliczania prędkości przepływu powietrza z pomiaru różnicy ciśnień (dodatkowo uzupełniona, np. o kompensację zmierzonej temperatury powietrza). Wspomniana funkcja dokonuje dokładnych obliczeń w czasie rzeczywistym po wprowadzeniu podstawowych parametrów rurki Pitota, jakimi są współczynnik K oraz wartości temperatury powietrza w kanale (tak zwana kompensacja temperatury statyczna lub dynamiczna).

Oprócz tego mierniki posiadają wiele typów uśredniania otrzymanych wyników oraz funkcję automatycznego obliczania wydatku powietrza po wprowadzeniu średnicy kanału okrągłego lub wymiarów kanału prostokątnego, co znacznie wpływa na prędkość i łatwość wykonywania pomiaru wydatku.

Cechy pomiaru wykonywanego rurką Pitota / rurką Prandtla

Należy zwracać uwagę na następujące kwestie podczas wykorzystywania rurki Pitota w trakcie pomiaru przepływu powietrza i wydatku:

• Zanim zaczniemy wykonywać pomiary należy sprawdzić występującą temperaturę przepływającego medium i uwzględnić ją wprowadzając jej wartość do miernika, tzw. kompensacja statyczna.
• W chwili gdy temperatura medium w kanale jest zmienna (np. spaliny), należy użyć rurki Pitota posiadającą dynamiczną kompensację temperatury. Jest to rurka, która ma wbudowany czujnik temperatury, który jest podłączany do miernika.
• Pomiary rurką Pitota można przeprowadzać dla prędkości przepływu wyższych niż ok. 2 m/s, lecz jest to wartość ściśle zależna od zakresu pomiarowego miernika i specyfiki rurki.
• Ogólnie można stwierdzić, że metoda ta zalecana jest do badania wyższych wartości przepływu. Nie powinno tej metody się wykorzystywać do pomiarów niskich wartości, ponieważ błąd pomiaru jest wtedy wyższy.
• W wykorzystywanym do pomiarów mikromanometrze trzeba koniecznie zwrócić uwagę na dokładność i zakres pomiarowy różnicy ciśnień, ponieważ im większy jest maksymalny zakres manometru, tym większy błąd będzie występował dla mniejszych wartości prędkości przepływu.
• Rurkę Pitota można także wykorzystać do pomiarów medium zapylonego czy agresywnego.
• Obliczanie prędkości przepływu powietrza w m/s z ciśnienia trzeba przeprowadzać osobno dla każdego z punktów pomiaru wykonanego w kanale, a na koniec uśrednić celem obliczenia poprawnego wydatku.

Pomiar wydatku w kanałach wentylacyjnych sondą cieplno-oporową (termiczną)

Ostatnio bardzo popularne stało się wykonywanie pomiarów za pomocą sond cieplno-oporowych (termicznych). Ich działanie wygląda następująco: w górnej części sondy jest zamocowany specjalny drucik, którego temperatura jest zwiększana przez miernik do momentu przekroczenia temp. otoczenia. Podczas wykonywania pomiaru mierzone powietrze opływa drucik w sondzie i schładza go. W tym procesie powstaje prąd nagrzewczy, który jest wprost proporcjonalny do prędkości przepływu powietrza.

W wyższej, profesjonalnej klasie anemometrów cieplno-oporowych takich jak KIMO VT 110 / VT 115 / VT 210 czy MP 210 i AMI 310 występuje specjalna funkcja, która automatycznie przelicza prędkość przepływu na wydatek. Żeby z niej skorzystać trzeba podać w mierniku średnicę kanału okrągłego i wymiary kanału prostokątnego (długość i szerokość).

Jednak zanim przystąpimy do wykonywania pomiarów sondą cieplno-oporową musimy w ustawieniach miernika wpisać wartość występującego aktualnie ciśnienia atmosferycznego. Wartość ta jest potrzebna, aby wykonać kompensację sondy w stosunku do ciśnienia w chwili fabrycznej kalibracji (adiustacji), która ma wpływ na gęstość oraz prędkość przepływu powietrza.

Sondy cieplno-oporowe KIMO zostały specjalnie oznaczone symbolem, który pomaga wskazać kierunek w jakim trzeba ustawić sondę w stosunku do kierunku przepływającego powietrza.

Cechy pomiaru wykonywanego sondą cieplno-oporową (termiczną)

Używając sondy cieplno-oporowej w celu wykonania pomiarów przepływu powietrza trzeba zwracać uwagę na poniższe kwestie:

• Sondy cieplno-oporowe posiadają wysoką czułość i dokładność dlatego nadają się do pomiarów małych wartości prędkości przepływu powietrza.
• W chwili wzrostu prędkości przepływu powietrza, punktowa dokładność pomiaru maleje, ponieważ sonda charakteryzuje się niewielką powierzchnią pomiarową czujnika.
• Sondy cieplno-oporowe można wykorzystywać tylko w pomiarach czystego powietrza, ponieważ ich czujniki są niezwykle delikatne.
• Anemometry wyposażone w sondę cieplno-oporową (termiczną) z powodu swojej specyfiki pracy czyli podgrzewanie czujnika przez zasilanie miernika mogą być używane tylko do pomiarów powietrza o temperaturze dodatniej (najlepiej powyżej 10 stopni Celsjusza). Co prawda jest możliwość pracy w niższej temperaturze, ale ze względu na konieczność podgrzewania czujnika i ograniczenia technologiczne z tym związane mogą często występować błędy pomiarowe.
• W przypadku sond cieplno-oporowych zachodzi konieczność regularnego czyszczenia i wzorcowania, ponieważ z czasem i częstotliwością wykorzystania ich dokładność maleje.
• Bez wykonywania cyklicznej adiustacji błąd pomiarowy będzie się powiększać.

Jak zmierzyć wydatek powietrza w kanałach okrągłych?

Dla kanałów wentylacyjnych o przekroju okrągłym, zaleca się stosować metodę Log-Tebycheffa (ISO 3966) odnośnie wyboru odpowiednich punktów pomiarowych.

Aby to zrobić, należy zrobić 3 nawierty rewizyjne. Jeden w połowie średnicy kanału, prostopadle do przepływu powietrza. Następne dwa nawierty powinny być oddalone o 60 stopni w górę i dół od środkowego punktu kanału. To wszystko pozwoli na wykonanie odpowiednich pomiarów (patrz rys. 2 poniżej).

Kolejnym krokiem będzie wykonanie serii 18 (3x6) pomiarów w każdej płaszczyźnie, zaznaczonych na rys. 2 kolorami.

Od średnicy kanału wentylacyjnego uzależniona jest liczba punktów pomiarowych. W poniższej tabeli podajemy odległość każdego z punktów pomiarowych od ściany kanału.

Tabela 1. Odległości punktów pomiarowych dla kanału okrągłego

Niezwykle pomocne podczas pomiaru wydatku w kanale okrągłym jest wykorzystanie rurki Pitota albo sondy cieplno-oporowej ze skalą na jej boku. W trakcie wkładania rurki do kanału, przy określaniu jego głębokości, trzeba wziąć pod uwagę grubość jego ściany wraz z zastosowaną izolacją tłumiącą dźwięk (jeśli taka występuje).

Oprócz tego należy również zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku kanału okrągłego miejsce wykonywania pomiarów powinno być w odległości 7.5 średnic kanału od ostatniego zakrętu lub zwężenia kanału od strony napływającego powietrza i w odległości 2 średnic od punktu gdzie powietrze wypływa (patrz rys. 3). Sam pomiar można wykonać nawet przy zachowaniu odpowiednio 2 i 1 średnicy kanału, ale będzie to miało istotny wpływ na błąd wyniku, który może wynieść nawet 25%.

Jak wykonać pomiar wydatku w kanale prostokątnym?

Dla kanałów prostokątnych stosuje się podobną metodę jak przy kanałach okrągłych - metoda Log-Tebycheffa z tą różnicą, że jest inna liczba punktów oraz ich położenie. Aby otrzymać zadowalającą dokładność, pomiar trzeba przeprowadzić dla minimum 25 punktów. Właściwa liczba punktów pomiarowych, jaką należy wykonać, zależy od długości boku wzdłuż którego przeprowadzany jest pomiar.

Przykładowo dla kanału o rozmiarach 80 x 70 cm, oznacza to 6 punktów pomiarowych w poziomie (80 cm) i 5 punktów pomiarowych w pionie (70 cm).

Położenie punktów pomiarowych w przedstawionym kanale znajduje się na rysunku 4 poniżej.

Odległość każdego punktu pomiarowego od ściany kanału podano w poniższej tabeli.

Tabela 2. Odległości punktów pomiarowych dla kanałów prostokątnych.

Po otrzymaniu wyników prędkości przepływu powietrza w kanale zgodnie z powyższą metodą należy kolejno je uśrednić i zastosować do wzoru na obliczanie wartości wydatku, który przedstawiliśmy wcześniej.

Należy również pamiętać, że jeżeli wykonywano pomiar ciśnienia rurką Pitota, to na samym początku przeliczamy wartość ciśnienia według wzoru na prędkość przepływu powietrza, a w następnym kroku wynik uśredniamy ze wszystkich wyliczonych prędkości przepływu powietrza. Otrzymane wartości dopiero wtedy możemy podstawić do wzoru na obliczanie wydatku. Zwracamy uwagę, że przedwczesne uśrednianie punktów, w momencie zmierzonych wartości występującego ciśnienia, może doprowadzić do błędnych wyników. Poprawne zastosowanie opisanej metody pozwoli na otrzymanie pewnego wyniku pomiaru wydatku powietrza, a także jego poprawną ocenę.

Czym i jak zmierzyć przepływ powietrza i wydatku na anemostatach?

Do pomiarów prędkości i wydatku przepływu powietrza na anemostatach i kratkach nawiewnych wykorzystuje się anemometry wiatrakowe lub cieplno-oporowe (termiczne) wyposażone w stożki pomiarowe (zwane również tubami lub dzwonami pomiarowymi) a także, coraz częściej spotykane, balometry. Jednak zanim zmierzymy wydatek na anemostacie, najpierw musimy ustalić współczynnik K anemostatu czy wywietrznika.

Współczynnik K

Tak jak opisywaliśmy wcześniej, wykonywanie pomiarów wydatku jest bezpośrednio związane zarówno z prędkością przepływu powietrza jak i polem powierzchni, przez które przepływa powietrze. Należy zwrócić uwagę, że bardzo istotne jest na jakim anemostacie wykonywany jest pomiar. Powierzchnia, przez które przepływa powietrze, jest tak naprawdę mniejsza niż wymiary anemostatu, które wprowadzamy do wzoru czy konfiguracji miernika.

W celu dokładniejszego wytłumaczenia, posłużymy się przykładem anemostatu w kształcie kwadratu (200 x 200 mm).

Kiedy wprowadzamy do wzoru czy ustawień anemometru wymiary anemostatu to przeważnie podajemy jego wymiary brutto (wymiary zewnętrzne). W momencie gdy odejmiemy zewnętrzne ramki anemostatu podając wartość rozmiaru netto (wymiary wewnętrzne), to wciąż nie uwzględniamy kratek wewnątrz, które zauważalnie ograniczają powierzchnię przepływu powietrza.

Tak więc powierzchnia anemostatu w rzeczywistości nie wynosi tyle, ile wynikałoby z prostego równania na pole powierzchni prostokąta (wys. x szer.). Rzeczywiste pole powierzchni uzależnione jest od występujących otworów i szczelin w anemostacie.

W celu wyeliminowania tego błędu stosuje się tak zwany “współczynnik K”, który koryguje przepływ powietrza o jego opór jaki stwarza konstrukcja anemostatu. W teorii współczynnik ten powinien zostać określony przez producenta anemostatu w jego dokumentacji. Jednak w praktyce bywa z tym różnie i bardzo często nie jesteśmy w stanie szybko określić tej informacji, szczególnie gdy jesteśmy już na obiekcie i przystępujemy do przeprowadzania pomiarów. Co więcej zdarza się, że nie możemy nawet określić producenta anemostatu.

Na całe szczęście w tym wypadku nie wszystko jest stracone, ponieważ współczynnik K można określić samodzielnie i to w dość prosty sposób. Wystarczy przeprowadzić pomiar uśredniony prędkości przepływu powietrza w dwóch punktach. W pierwszej kolejności w kanale wg procedury opisanej wcześniej lub ze zdjętym anemostatem (o ile przed nim znajduje się dłuższy odcinek, który nie powoduje turbulencji), a w następnym kroku na samym anemostacie.

Otrzymawszy dwie wartości uśrednionej prędkości przepływu powietrza, możemy wstawić je do podanego wzoru, otrzymując tym samym wartość współczynnika K.

Współczynnik K = V_{śr. kanał} / V_{śr. anemostat}

Posiadając już obliczoną wartość współczynnika K w kolejnym etapie można użyć go do korekcji prędkości przepływu powietrza na każdym anemostacie, zamontowanym w podobnej konfiguracji.

V_uśr. x wsp. K = V_skorygowane

Uzyskanie poprawnego wyniku zależy od tego czy miernik posiada możliwość wprowadzenia współczynnika K do ustawień. W momencie gdy wykorzystujemy wzór, to uśrednioną prędkość przepływu powietrza trzeba pomnożyć przez współczynnik K, a wynik podstawić w odpowiednie miejsce.

Przedstawiona metoda obliczania współczynnika K jest niezwykle ważna, gdy przyrządem, którym będziemy dokonywać pomiarów wydatku, jest balometr. Każdy producent tych przyrządów zgodnie zaleca przeprowadzenie takiej procedury, gdyż pomiar wydatku balometrem bez uwzględnienia współczynnika K może być obarczony wysokim błędem.

Jak zmierzyć prędkość przepływu powietrza i wydatku anemometrem wiatrakowym na anemostacie?

Anemometry z sondą wiatrakową (zwane też anemometrami skrzydełkowymi lub turbinkowymi) są przeważnie oferowane w kilku różnych rozmiarach. Do wyboru jest cały wachlarz rozwiązań termoanemometrów posiadających zintegrowane, wbudowane sondy wiatraczkowe w konstrukcję miernika jak i rozwiązania pozwalające na podłączenie różnych sond do jednego przyrządu. Obecnie sondy mogą być zarówno przewodowe, jak i komunikujące się z urządzeniem bezprzewodowo poprzez protokół Bluetooth. Na ten moment największymi dostępnymi średnicami wiatraczka z przeznaczeniem VAC to 100 mm i 70 mm, ale mogą być też mniejsze do rozmiarów nawet 16 czy 14 mm. Ostatnie sondy wiatraczkowe ze względu na swoją specyfikę oraz zastosowanie są zbliżone do sond cieplno-oporowych, o których wspominaliśmy w poprzedniej części artykułu.

Jeśli chodzi o pomiar prędkości przepływu powietrza na anemostatach za pomocą anemometrów wiatrakowych, to jest on na tę chwilę najbardziej powszechną metodą pomiaru. W chwili gdy wymiary anemostatu są większe od średnicy elementu pomiarowego (wiatraczka), to przed przeprowadzeniem pomiarów należy powierzchnię anemostatu podzielić na mniejsze pola. W tym celu posłużymy się uproszczonym równaniem:

Posługując się przykładem anemostatu o wymiarach 200 x 200 mm, otrzymamy 2 pola w poziomie oraz 2 pola w pionie, a sam pomiar ostatecznie uśrednimy z wartości uzyskanych z tych czterech obszarów.

Obecnie dostępne na rynku anemometry mają zaimplementowane funkcje, które pozwalają m.in. na automatyczne uśrednianie wartości z kilku pomiarów prędkości przepływu powietrza i wydatku. Znacznie bardziej zaawansowane rozwiązania mogą posiadać nawet do kilku metod uśredniania. Przykładowo anemometry firmy Sauermann - KIMO Instruments mają kilka dostępnych funkcji uśredniania w tym: automatyczne, punktpunkt, punktpunkt w określonym czasie (np. kilku sekund), po upływie którego uśrednianie jest zatrzymywane do czasu, aż miernik zostanie ustawiony w kolejnym polu i pomiar zostanie wznowiony za pomocą przycisku.

Jeżeli urządzenie posiada dodatkowo możliwość wprowadzenia współczynnika K, to należy go wprowadzić przed rozpoczęciem pomiarów na określonych polach.

Na koniec przeprowadzonych pomiarów dla każdego, wcześniej ustalonego obszaru anemostatu, otrzymamy dokładnie uśredniony wynik przepływu powietrza, tudzież wydatku dla aktualnie sprawdzanego anemostatu.

Jak zmierzyć przepływ powietrza i wydatku anemometrem wiatrakowym ze stożkiem pomiarowym?

Obecnie coraz częściej spotykamy się z zapytaniami ze strony instalatorów i pomiarowców o dostępność anemometrów wiatraczkowych wraz ze specjalnymi stożkami, lub inaczej mówiąc, tubami czy dzwonami pomiarowymi.

Stożki pomiarowe umożliwiają na zauważalnie szybsze, wygodniejsze oraz dokładniejsze wykonywanie pomiarów wydatku na anemostatach niż przy pomocy miernika z samą sondą wiatraczkową. Jednak powodzenie pomiaru wydatku metodą ze stożkiem uzależnione jest od tego czy wymiary anemostatu będą odpowiadały wymiarom samej tuby. Wprawdzie można wykorzystać stożek większy od rozmiaru anemostatu, ale im jego wymiar jest bardziej zbliżony do kratki, tym mniejsze zakłócenia będą występować, a sam pomiar będzie dokładniejszy. Oprócz tego stożki mogą być używane w pomiarach nawiewu oraz wyciągu.

Wychodząc naprzeciw prośbom, oferujemy naszym klientom dwa rodzaje dostępnych stożków pomiarowych w różnych rozmiarach w formie opcjonalnego akcesorium. Obecnie dostępne w ofercie rozmiary stożków firmy KIMO Instruments pokrywają się w znakomitej części ze standardowymi, spotykanymi wymiarami anemostatów w instalacjach wentylacji mechanicznej. Na wiatraki o dużej średnicy mamy do wyboru stożki o wymiarach 200 x 200 mm i 350 x 350 mm. Natomiast do sond o małej średnicy wiatraka (14 milimetrów) i do sond cieplno-oporowych (termicznych) dostępne są wymiary 200 x 200 mm, 300 x 300 mm, 450 x 450 mm, a także 550 x 100 mm. O pomiarach za pomocą anemometrów cieplno-oporowych powiemy w dalszej części poradnika.

Przeprowadzanie pomiarów wydatku za pomocą stożków pomiarowych jest zarówno szybsze, jak i dokładniejsze, ponieważ posiadają one już fabrycznie ustalony współczynnik K. Wprowadzony do anemometru czy też ustawiony w menu miernika, dokonuje korekcji pomiaru, a całe powietrze, które wydatkowane przez anemostat zostanie bezstratnie przepuszczone centralnie przez wiatrak. Bardzo ważne jest, aby zwrócić uwagę, czy stożek pomiarowy został ustawiony dokładnie na środku anemostatu i czy jego powierzchnia szczelnie go obejmuje.

Jak zmierzyć przepływ powietrza i wydatku anemometrem cieplno-oporowym (termicznym) ze stożkiem pomiarowym?

Oprócz stożków (tub) pomiarowych przeznaczonych dla sond wiatrakowych o średnicy 100 mm dostępne są również stożki dla sond cieplno-oporowych (inaczej zwanych termicznymi lub termo-oporowymi) i wiatraczkowych o małej średnicy wiatraka, np. 14 mm. Sauermann oferuje następujące wymiary stożków do ww. sond: 200 x 200 mm, 300 x 300 mm, 450 x 450 mm i 550 x 100 mm.

Sam pomiar na anemostacie za pomocą sondy cieplno-oporowej ze stożkiem nie różni się znacząco od pomiaru opisanego wcześniej. Sondę należy umieścić w specjalnym otworze stożka, sam stożek powinien być jak najbardziej zbliżony rozmiarami i kształtem do wymiarów kratki, umiejscowiony centralnie i przylegać ściśle całą powierzchnią do jej krawędzi. W innym wypadku wynik pomiaru może zostać obarczony dużym błędem z powodu występujących turbulencji przepływającego powietrza przez stożek.

Mamy nadzieję, że niniejszy poradnik pozwolił przedstawić zasady działania sond pomiarowych, a także sposób wykonywania i obliczania pomiarów instalacji wentylacyjnych za pomocą profesjonalnych przyrządów pomiarowych.

W przypadku dalszych jakichkolwiek wątpliwości co do działania lub sposobu użytkowania przyrządu zapraszamy do kontaktu lub skorzystania z oferty naszego Laboratorium Badawczo-Wzorcującego, które może przeprowadzić okresowe wzorcowanie (kalibrację) wszystkich przyrządów do pomiarów wentylacji, w celu potwierdzenia poprawności ich pomiarów czy m.in. działania.